Dalar Alahverdi
Visual Artist
Almost Real
Upcoming Solo Show
Statement
Almost Real explores how personal and collective traumas are often abstracted, minimized, or erased. History tends to reduce people to numbers—counted, filed, and forgotten—while the weight of loss, displacement, and survival remains unrecorded. Through figuration and abstraction, Alahverdi questions how reality is shaped—or dismissed—by collective perception. Is it enough that something happened, or must it also be seen and acknowledged to exist in the world’s memory? Or perhaps reality isn’t just what happened—but what’s allowed to be known.
This series of interactive mixed media works invites viewers to engage actively. By shifting perspective or using blacklight to reveal invisible ink, they uncover what lies beneath the surface—narratives otherwise unseen. In this act of discovery, witnessing becomes personal.
Almost Real asks us to look again—to notice what’s overlooked and recognize stories hovering at the edge of visibility, waiting to be seen, felt, and remembered.
About the piece: Carried and Carrying
Inspired by the poetry of Armenian poet Paruyr Sevak
From his piece «Մարդ էլ կա, մարդ էլ»
Translation: “There are people, and then there are people.”
Մարդ կա՝ ելել է շալակն աշխարհի,
Մարդ կա՝ աշխարհն է շալակած տանում...
Translation: “There are those who ride on the shoulders of the world,
And those who carry the world on their shoulders.”
There are those who ride on the shoulders of the world,
And those who carry the world on theirs...
You—who’ve made mistakes but never lied,
Who’ve lost much, yet always found again.
You—who’ve stumbled, fallen hard,
But never once kneeled in surrender.
Instead, you’ve climbed from peak to peak,
Rising endlessly, reaching higher—
Taking wings from your harsh century.
You’ve risen to see the world as a whole,
To face your singular age—
To feel it in all its forms,
To laugh with its victories, mourn its losses.
You’ve risen as its herald,
To sense its distant future as your own.
To glimpse the shores of truth,
And witness lies dressed in disguise.
To learn not to fear, not to hesitate—
To mark the face of injustice.
That is why, all these years,
You—the true child of your era—
Walk tirelessly, pressing forward.
You walk with such weight and force,
As if you're carrying the world on your back.
There are those who carry the world on their shoulders,
And those who ride on the shoulders of the world...
The one who rides the world’s back
Never sleeps in a wet place.
He knows who he’s with and where he’s going.
He knows whose dead he weeps for—tearless,
Whose words he laughs at in scorn,
Who he sits with casually to play backgammon,
Even when needed—lets the other win.
He looks down on those beneath him,
Never once glances at the fallen.
The children of the powerful,
Their lovers and secretaries—
He flatters, charms, and fawns over them.
Wherever there's a slice of fat and greasy meat,
He stands nearby—watchful, cautious.
He slanders easily when the moment allows,
And just as easily cries over his own sins.
More than anything, more than anyone—
More than his own mother or child—
He loves his “world” in this world.
A lie.
What he loves is his own gain.
More than anything, more than anyone—
He claims to love his age in history.
A lie.
He loves the spoils of his time.
More than anything, more than anyone—
He says he loves our life, our future.
A lie.
He loves only his stomach.
More than anything, more than anyone—
He says he loves his ideological father.
A lie.
He loves neither father nor mother,
Cares not for son or grandson.
More than anything, more than anyone—
He loves his chair.
He loves his seat of power,
And he clings to it.
At any cost, he rises up.
Tries to fly—without wings.
Crawls forward endlessly.
And year after year,
Rises again—
To ride on the shoulders of the world.
There are those who carry the world on their shoulders,
And those who ride on the shoulders of the world...
Պարույր Սևակ «Մարդ էլ կա, մարդ էլ»
Մարդ կա ՝ ելել է շալակն աշխարհի,
Մարդ կա՝ աշխարհն է շալակած տանում...
Դու, որ սխալվել, սակայն չես ստել,
Կորցրել ես հաճախ, բայց նորից գտել.
Դու, որ սայթաքել ու վայր ես ընկել,
Ընկել ես, սակայն երբեք չես ծնկել,
Այլ մագլցել ես կատարից-կատար,
Ելել ես անվերջ, բարձրացել ես վեր՝
Քո ահեղ դարից առնելով թևեր...
Ելել ես, որ ողջ աշխարհը տեսնես,
Որ անօրինակ քո դարը տեսնես,
Բոլոր կերպերով դու նրան զգաս,
Շահածով խնդաս, կորուստը սգաս...
Ելել ես իբրև նրա մունետիկ,
Որ նրա հեռուն զգաս քեզ մոտիկ,
Որ ճշմարտության ափերը տեսնես
Ծպտըված ստի խաբելը տեսնես,
Որ չվախենաս, որ չվարանես՝
Անարդարության դեմքը խարանես...
Ահա, թե ինչու դու այսքան տարի,
Դու, որ հարազատ ծնունդն ես դարի,
Քայլում ես անդուլ, առաջ ընթանում,
Քայլում ես այպես ծանր ու վիթխարի,
Ասես աշխարհն ես շալակած տանում...
Մարդ կա՝ աշխարհն է շալակած տանում,
Մարդ կա՝ ելել է շալակն աշխարհի...
Նա, ով ելել է շալակն աշխարհի,
Աշխարհում երբեք թաց տեղ չի քնում,
Գիտի, թե ու՛մ հետ և ու՛ր է գնում,
Ու՛մ մեռելին է անարցունք լալիս,
Ու՛մ խոսքի վրա ստից ծիծաղում,
Ու՛մ հետ դինջ նստած նարդի է խաղում,
Հարկ եղած դեպքում և տանուլ տալիս...
Վերից է նայում ցածրում կանգնածին,
Չի նայում երբեք ներքև ընկածին.
Վերև կանգնածի աղջկան, որդուն,
Սիրուհուն անգամ ու քարտուղարին
Ո՜նց է քսմսվում ու շողոքորթում...
Որտեղ մի պատառ չաղ ու յուղալի՝
Կանգնած է այնտեղ նա երկյուղալի.
Հեշտ զրպարտում է՝ երբ տեղն է գալիս,
Նույն հեշտությամբ էլ իր մեղքն է լալիս...
Ամե՜ն ինչից շատ, ամե՜ն ինչից վեր,
Հարազատ մորից ու որդուց ավել,
Աշխարհում նա իր աշխարհն է սիրում...
Սու՛տ է: Նա այնտեղ իր շահն է սիրում:
Ամե՜ն ինչից շատ, ամե՜ն ինչից վեր,
Նա պատմության մեջ իր դարն է սիրում...
Սու՛տ է: Նա դարի ավարն է սիրում:
Ամե՜ն ինչից շատ, ամե՜ն ինչից վեր,
Մեր կյանքն է սիրում, մեր նորն է սիրում...
Սու՛տ է: Նա միայն իր փորն է սիրում:
Ամե՜ն ինչից շատ, ամե՜ն ինչից վեր,
Գաղափարական իր հորն է սիրում...
Սու՛տ է: Ո՛չ հորը, ո՛չ մորն է սիրում,
Թանկ չէ ո՛չ որդին, և ո՛չ էլ թոռը:
Ամե՜ն ինչից շատ, ամե՜ն ինչից վեր,
Սիրում է կյանքում նա իր... աթոռը:
Աթոռն է սիրում
Ու նրան տիրում.
Ցանկացած գնով ելնում է նա վեր,
Փորձում է թռչել նա առանց թևեր,
Անվերջ սողալով առաջ է գնում,
Գնում է այսպես... և տարեց-տարի
Ելնում է այսպես... շալակն աշխարհի:
Մարդ կա՝ աշխարհն է շալակած տանում,
Մարդ կա՝ ելել է շալակն աշխարհի...